Jullie aandacht voor de Duitse society, die me erg blij maakt met de combinatie Harald Glööckler (een modeontwerper) en Xenia van Saksen (een prinses). Het is een dynamisch duo dat overal lak aan heeft, goede smaak voorop.
Xenia Florence Gabriela Sophie Iris Prinzessin von Sachsen Herzogin zu Sachsen is een achterkleinkind van de laatste koning van euh, Saksen. Geheel tegen de mores van de aristocratie in verdient ze de kost niet met degelijke zaken en gehuld in tweed, maar met mopjes zingen en veel in de media shinen. Hierdoor viel ze in ongenade bij het hoofd van ‘het Huis Wettin’ waartoe Xenia behoort. “Ze is een niksje,” zo sprak ooit Maria Emanuel von Meissen, die Xenia overigens nooit persoonlijk ontmoette. “Dit ding is een ontsporing, een stuk ongeluk voor ons meer dan duizend jaar oude Huis Wettin.” Van je familie moet je het maar hebben.
Harald
Gelukkig houdt Glööckler veel van haar en doen ze samen enige dingen, zoals naar het Weense Operabal gaan als Sissi en het Spook van de Opera. In een aristogezelschap waar iedereen zichzelf bloedserieus neemt, getuigt dat van verrukkelijke zelfspot. Harald volg ik al jaren, al in de tijd dat zijn lippen nog volledig naturel waren en hij als een zenuwachtige kleuter steeds vroeg of je het allemaal wel mooi vond wat hij deed. Mijn kitschminnende hart juichte bij elk kroontje dat hij ergens opplakte, ik vond het schitterend. Harald, zelfverklaard Prince of Pompöös, had een nare jeugd die hij compenseert met ‘alles mooier maken’.
Ontwerpen
Hij ontwerpt kleding waar doorgewinterde fashionista’s hun neus voor op trekken, maar die ik onmiddellijk wil hebben: Beau Monde-roze baljaponnen, pakken van goudbrokaat, luxe beddengoed à la Versailles, broches in de vorm van ridderordes waar zelfs de Queen watertandend naar zou kijken. Voor zijn meest recente show tijdens Berlin Fashion Week droegen de modellen – dik, dun, oud, jong, prinses Xenia – kronen van vergulde monsterablaadjes op een tiara met robijnen. Een minimalist trekt bij deze omschrijving wit weg, ik vond het verrukkelijk. Plus: als je even de hysterie wegdenkt, dan zijn negen van zijn tien couturejurken sprookjes waarin je je echt een prinses voelt. Is het haute? Nee. Is het fun? Absoluut.
Respect
Mijn pompeuze prins heeft recentelijk wel érg veel aan zichzelf laten sleutelen, maar toch: een man die holografische jumpsuits onder witte faux bontjassen draagt, zijn voorhoofd dept met kristallen en zoveel flonkers draagt dat hij zijn handen amper kan optillen, dwingt respect af. Al was het alleen maar omdat hij het zelf schitterend vindt. Ik denk niet dat ik zelf snel edelstenen op mijn voorhoofd zou lijmen als ik een afspraak met mijn chef had, maar iemand die zo door Berlijn schrijdt om een halfje wit te gaan kopen, kan rekenen op mijn eeuwige respect. En dat van Xenia. Nu alleen nog zorgen dat ik eens mee mag, naar dat operabal in Wenen.
