Sonja Bakker heeft een rotjaar achter de rug. Eerst overleed haar vader, daarna was er een in de media breed uitgemeten ruzie met partner Barry. Vanaf haar toevluchtsoord Ibiza doet de afvalgoeroe (46) haar verhaal. “Ik heb genoeg keien ontvangen. Nu wil ik diamanten!”
Begin januari vertrokken Sonja, haar achtjarige zoontje Bram en haar partner, ondernemer in vastgoed, Barry van Suijdam (47), naar Ibiza, waar Sonja al tien jaar een huis heeft. “We zijn van plan te blijven tot de scholen weer opengaan,” klinkt het enkele weken later door de telefoon. “Als ik de beelden zie van die rellen in Nederland, lijkt dit me een goede keuze. In Nederland lijkt het wel burgeroorlog. Mijn hart gaat uit naar alle ondernemers die getroffen worden. Je bijt al op een houtje en dan wordt ook nog eens je winkel geplunderd.”
Hoe vul je je dagen op Ibiza? “Elke ochtend begint met thuisles voor Bram. Ik moet er bovenop zitten – als ik wegloop, vliegt hij ook weg. Spellen, rekenen, de provincies opnoemen, het is aanpoten hoor! ’s Middags maken we een uitgebreide wandeling en genieten we van het uitzicht, Ibiza is langzaam roze aan het kleuren. Daarna kruip ik achter mijn laptop om te werken en help ik Bram met zijn huiswerk. ’s Avonds koken we uitgebreid en doen we spelletjes. Verder is het: yoga-en en Netflix-en. Een beetje het pensionado leven, haha! Ik heb veel van de wereld gezien, maar Ibiza is echt mijn thuis. Het maakt niet uit of je slechts een mondharmonica en een trommel bezit, of komt aanrijden in een dure auto, iedereen is hier gelijk. Het is een harmonieus eiland, alles mag, niets hoeft. Het leven hier kost me weinig energie. En dat is fijn, want ik moet opladen.”
Je hebt pittige maanden achter de rug. “Mijn vader had darm-, lever- en lymfekanker. We hebben vaak gedacht dat het einde nabij was, maar hij hield het langer vol dan verwacht. Het afscheid werd een aantal keer uitgesteld, totdat hij in juli echt ging. Ik had in de zomer moeten beginnen aan mijn nieuwe boek. Door het overlijden van mijn vader was ik echter geblokkeerd. Pas in september wist ik de knop om te zetten en ruimte te vinden in mijn hoofd, eigenlijk te laat. Dagenlang heb ik tien uur per dag gewerkt om het boek in november af te hebben.”
Met weer een mooi boek als resultaat, ‘Streetfood met Sonja’, maar helaas zonder een boekpresentatie dit keer. “Het kon niet vanwege corona. Maar ook zonder corona had ik het niet gedaan. Het was te zwaar om daar zonder papa, de man die altijd aanwezig was, mijn grootste fan, te staan. Zowel thuis in Bergen als hier op Ibiza heb ik een altaartje voor hem. Zijn foto staat er, met kaarsjes en verse bloemen – daar was hij gek op. Elke avond steken Bram en ik een kaarsje aan en kletsen we tegen hem. De eerste weken voelde het alsof hij op vakantie was, het drong niet zo tot me door. Inmiddels wel. Als ik het over hem heb, moet ik huilen. (Schiet vol.) Mijn vader was mijn grootste vriend. Elke dag belden we elkaar, we snapten elkaars humor, we snapten elkaars ellende. Zijn dood is een vreselijk gemis. Niet meer samen naar het casino, niet naar het café, niet naar Ibiza – hij had hier zijn eigen kamer. We hadden zo’n mooie band. Ik bewonderde hem. Om zijn grapjes, om zijn niet-oordelen, om zijn positiviteit. Hij zei altijd dat ik vooruit moest kijken, niet blijven hangen in het verdriet. Nu krijg je keien, riep hij dan, binnenkort diamanten.”
Ruzie met vriend Barry
Je zat nog midden in je verdriet toen je ruzie met Barry kreeg, iets wat breed uitgemeten werd in de pers. Gezegd werd dat hij verbaal agressief werd na een avondje wining & dining. “Ik ga anders met verdriet om dan Barry. Ik keer in mezelf, terwijl Barry alles wil bespreken. Als ik aangeef niet te willen praten, voelt hij zich buitengesloten. Op deze avond was Barry verbaal niet leuk tegen me. Bokito-gedrag. Omdat hij een grote man is, komt dat dreigend over. Ik was emotioneel, zat midden in een rouwproces, daarom kwam het nog tien keer harder bij me binnen. Barry heeft toen een paar dagen ergens anders geslapen, ik wilde dat hij zou voelen dat dit gedrag niet oké was. Daarna hebben we de draad weer opgepakt. Hij heeft zijn excuses aangeboden en is in therapie gegaan. We hebben het heel leuk samen, onze liefde is heel sterk. Eén zwarte bladzijde is voor mij geen reden om een heel boek weg te gooien.”
Waarom past Barry zo goed bij je? “We hebben veel gemeen, houden van gezelligheid en samen koken. We zijn allebei positief en van de kleurtjes – we zijn geen grijze muizen. We konden altijd al goed praten, maar doordat we samen door een diep dal zijn gegaan, kunnen we dit nu nog beter. We zijn samen in therapie gegaan. Voor hem, maar ook voor mij. Ik heb geleerd dat ik beter mijn grenzen moet aangeven. Ik heb een sterke man, die huppelt snel over een grens. Zelf heb ik een assertiviteitstraining gedaan. Iedereen denkt altijd dat ik heel assertief ben. In zaken ben ik dat inderdaad, maar gaat het om mijn kinderen of mijn partner, dan ben ik een zacht ei.”
In tijden van stress krijg jij geen hap door je keel. In 2020 was je behoorlijk afgevallen. Heb je je eetlust inmiddels teruggevonden? “Ja, er zit alweer drie kilo bij. Als ik stress heb, heb ik geen honger. Of ik ga ‘raar’ eten. De hele dag niets en ‘s avonds ineens tompoezen – en dat voor dé voedseldeskundige van Nederland! Nu gaat het goed. ’s Ochtends neem ik een sapje, als lunch maakt Barry omeletten met spinazie, ’s avonds koken we uitgebreid. Alles smaakt beter op Ibiza. Het is geen zomer, maar de zon schijnt. Ik ben blij dat ik niet in guur Nederland zit. Het jaar is fijn begonnen.”
Meer lezen over Sonja? Je leest het in de nieuwe Beau Monde, vanaf morgen te koop!
Bron: Sandra ten Brink | Beeld: BrunoPress
