Ze drukten met hun stijl en personality een stempel op de (mode)geschiedenis. Wie zijn die smaakmakers van toen en wat maakt hen zo onvergetelijk?
Vandaag bespreken we de smaakmaker Joan Crawford! Elke fashionista weet: hét accessoire in je garderobe is ‘durf’. En dat had actrice Joan Crawford (geboren als Lucille Fay LeSueur). Ze was vastbesloten om haar leven als dubbeltje flink te upgraden. Haar selfmade identiteit begon al met haar geboortejaar; was dat 1903, 1904 (volgens haar dochter Christina, maar die haatte haar, dus haar beweringen zijn twijfelachtig), 1907 of 1908 (zoals Joan beweerde)? Wat vaststaat, is dat haar leven weinig fortuinlijk begon.
Rond haar geboorte verliet haar vader het gezin. Moeder ploeterde in de wasserette en zette ook haar jonge dochter aan het werk. Joan hield er een levenslange afkeer van kleerhangers aan over. Er passeerde een stoet pleegvaders; de ene gewelddadig, de andere misbruikend. Haar moeder gaf kleine Joan daar de schuld van en stuurde haar naar een kostschool. De voedingsbodem voor een bittere vastberadenheid die ze haar leven lang behield. Joans way out van deze ellende was haar danstalent. Ze belandde in Hollywood, waar ze al snel de talk of the town was. Via een wedstrijd in een tijdschrift werd een nieuwe naam voor haar gevonden: Lucille Fay LeSueur ging voortaan door het leven als Joan Crawford.
Geen verbetering vond ze zelf, en dat zijn wij hartgrondig met haar eens. Haar oorspronkelijke, Franse naam past toch veel beter bij zo’n flamboyante dame? Desondanks werd ze ‘de koningin van de stomme film’ en leidde het ware Hollywoodbestaan. Compleet met een rits minnaars (onder wie Clark Gable) en – uiteindelijk – vier echtgenoten. Aartsrivale Bette Davis fluisterde vals: ‘Joan heeft seks gehad met elke mannelijke ster in Hollywood, behalve Lassie.’ Maar geef ze eens ongelijk, die kerels. Joan was onweerstaanbaar. Eén brok zelfvertrouwen, power en wilskracht. Haar gevoel voor mode en glamour was onmiskenbaar. In het begin van haar carrière trok ze aandacht in frivole jurkjes en verenrokjes. Met haar strakke bobkapseltje was ze de ultieme roaring 20s ‘flappergirl’. Later ging ze voor powerpakken en geometrisch gevormde jurken. In haar films werkte ze vaak – op haar verzoek – samen met Adrian, een gevierde designer in die dagen. Voor haar film ‘Letty Lynton’ uit 1932 ontwierp hij een heerlijke suikertaartige avondjurk, waarbij de – toch al prominente – schouders van Joan de hoofdrol kregen met veel kant en frutsels. Joan maakte de jurk iconisch, en warenhuizen als Macy’s namen hem onmiddellijk in serieproductie; het werd een gigantisch succes. Het was de eerste keer dat een Hollywood-look zo massaal gekopieerd werd.
Ook haar lipstick was een voorbeeld voor velen. Het was Max Factor zelf die Joan afhielp van haar frustratie: haar dunne lippen. Max bracht de lipstick gewoon aan tot buiten haar cupidoboog en een nieuwe look was geboren: ‘The Smear’. Nu nog steeds enthousiast gekopieerd door u, ons en Kylie Jenner. Het ouder worden viel Joan zwaar. Haar kledingmotto was: ‘Ik ga pas de deur uit als ik eruitzie als Joan Crawford, de ster. Als je het gewone buurmeisje wilt zien, ga dan maar naar de buren.’ In 1977 stierf ze in haar appartement in New York, op 69-jarige leeftijd. Of op haar 74ste, 73ste of 70ste…
Bron: Marique de Vries | Beeld: BrunoPress
