Maxime Meiland is naast realityster en ondernemer tegenwoordig ook auteur. In haar biografie Maxime – Misbruikt, Ontspoord en Nu… Gelukkig! deelt ze haar heftige levensverhaal, waarin ze moest dealen met depressieve gevoelens en ander verdriet. In de nieuwe Grazia is ze openhartig over deze tijd en vertelt ze hoe het nu met haar gaat.
Maxime Meiland
Maxime is nu gelukkig met Leroy en haar kinderen Vivé en Claire. Toch was haar leven niet altijd rooskleurig. In haar boek schrijft ze over deze periode, en over de heftige dingen die destijds zijn gebeurd. In haar tienerjaren had ze namelijk te maken met verkrachtingen, een uitgelekt naaktfilmpje en andere nare dingen. Gelukkig kan ze eindelijk weer ademhalen en genieten van het leven. “Ik ben op mijn gelukkigst”, vertelt de 27-jarige moeder. “En dat is wat ik ook aan andere vrouwen wil laten zien, die iets soortgelijks hebben meegemaakt: het kan écht goed aflopen.”
Maxime Meiland en Leroy Molkenboer delen heugelijk nieuws: ‘Wij hebben gezinsuitbreiding’
Twee jaar
De Meiland-telg had een goede reden om het boek te schrijven: “Ik voelde heel erg de noodzaak om jonge meiden, en tegenwoordig ook jongens, te laten weten: je staat niet alleen. Toch heeft het twee jaar geduurd voordat ze besloot om het boek te schrijven. “Ik heb zelf heel lang gedacht dat ik een van de weinigen ben die zo’n naaktfilmpje en verkrachtingen heeft meegemaakt. Maar je bent niet de enige, het komt veel vaker voor dan we denken.” Het schrijven van het boek betekende ook dat ze weer terug moest naar die tijd. “Op een gegeven moment raakte ik zwanger van Vivé en dacht ik: dit is ook niet het moment, want ik moet nu in een happy place zijn. Maar nu voelde ik dat ik het gewoon moest doen, er wordt veel te weinig over dit soort onderwerpen gepraat.”
Heftig
Zelf durfde Maxime ook heel lang niet over haar verkrachting te praten. “Ik was vijftien jaar en schaamde me er heel erg voor. Ik heb het laten gebeuren, dacht ik toen. En dat heeft zo’n invloed op je omgang met mannen, dat het me daarna vaker is overkomen”, legt ze uit. “Nu weet ik dat ik bevroor – dat is iets wat vaker gebeurt als je zoiets heftigs meemaakt – maar op dat moment zocht ik de schuld bij mezelf. Terwijl verkrachting natuurlijk nooit jouw schuld is. Het heeft heel lang geduurd voordat ik erkende wat er écht was gebeurd, en ik heb me zo alleen gevoeld”, blikt Maxime terug. “Ik weet dat veel slachtoffers hun mond houden, omdat er altijd mensen zijn die zeggen: ‘Had je niet zus of zo kunnen reageren?’ Nee, je kunt niet weten hoe je in zo’n situatie reageert. Daarom word ik ook zo boos als mensen het slachtoffer de schuld geven.”
