Inge Ipenburg mag geschiedenis hebben geschreven als Martine Hafkamp in GTST, zelf is ze alweer enkele boeken verder. Letterlijk, want ze heeft zichzelf opnieuw uitgevonden als schrijfster. In gesprek met Beau Monde vertelt ze hoe deze jeugddroom uiteindelijk in vervulling is gegaan.
Spel en verhaal
“Als kind wist ik al wat ik wilde gaan doen later als ik groot was”, deelt Inge. “Toneel spelen en boeken schrijven. Nog voor ik een letter kon lezen, ‘las’ ik de andere kinderen uit de kleuterklas voor. Ik verzon zelf het verhaal terwijl ik zo nu en dan de bladzijden omsloeg.” Toneel spelen en verhalen verzinnen zat er dus jong in, blikt ze terug.
Leslie Keijzer over zoenen met een ander: ‘We zijn nou eenmaal niet monogaam geboren’
Wereldberoemd in Nederland
Na de kleinkunstacademie volgde een lange periode waarin de actrice stukje bij beetje aan de weg timmerde. “In de anonimiteit bewandelde ik de weg van de geleidelijkheid, uiteraard snakkend naar erkenning”, stelt ze nu. En toen was daar opeens GTST. “Ik was begin 30 en alles veranderde. Ik werd wereldberoemd in Nederland. Voelde het als erkenning? Even misschien, maar al gauw had ik door dat het herkenning was, geen erkenning. Acteurs die ik bereslecht vond, werden net zo hard op het schild gehesen.”
Bij het grote publiek is Inge voornamelijk bekend als Martine Hafkamp, beseft ze zich. “Als ik doodga, dan staat er in de krant: ‘Martine Hafkamp is overleden, eindelijk’.”
Die bekendheid bleek echter niet in Inges voordeel te werken. Zo merkte ze dat er nogal werd neergekeken op soapacteurs. Daarnaast stelt ze: “Interessante rollen voor mannen van achter in de vijftig lijken zich te vermenigvuldigen, voor vrouwen nemen ze in dezelfde vaart af.”
Het roer om
Hierna werkte ze een tijd lang achter de schermen, maar hier kon ze haar creatieve ei niet kwijt. En toen presenteerde zich daar opeens een heel mooie kans: “Jaren eerder was ik benaderd door een uitgeverij. Ik schreef toen columns voor Beau Monde en een redacteur was daar zo enthousiast over dat ze vroeg of ik een boek wilde schrijven.”
“Ik besloot dat alles daarvan afhing”, deelt Inge. “Het moest een hoogstaand literair meesterwerk worden, want ik was heus geen uitgerangeerde soapster die zo nodig een boek moest schrijven. Oliedom, want iets willen bewijzen, zit een goed verhaal in de weg.”
Bingo!
De grote omslag kwam in 2011, toen la Ipenburg werd gevraagd als juryvoorzitter van De Gouden Strop, een literaire prijs voor spannende Nederlandse romans. “Ik ging extreem veel spannende boeken lezen en bingo! In mijn hoofd gebeurde iets. Alsof ik een waslijn had gevonden om mijn verhalen aan op te kunnen hangen, zonder de behoefte pretentieus te zijn. Ik ging gewoon schrijven wat in me opkwam. Daar kwam een boek uit en dat was mijn debuut: Het gerecht.”
“Toen Het gerecht af was, voelde het alsof ik verliefd was op zeven mannen tegelijk. Twee weken lang heb ik op wolken gelopen. Het luik dat open was gegaan, is nooit meer dichtgegaan. Ik ben gaan doen waar ik als kind al van droomde: schrijven.”
Hoewel Inge niet vollédig gestopt is met acteren, is haar geluk er niet meer van afhankelijk, onthult ze. “Als het anders was gelopen, had ik misschien nooit dat eerste boek geschreven. En van schrijven word ik, net als van acteren, gelukkig.”
Dit artikel is onderdeel van een interview met Inge Ipenburg uit de nieuwste Beau Monde. Deze ligt nu in de winkels!
Interview: Fleur Baxmeier | Beeld: NL Beeld
