Column Ella: 'Er zijn weinig échte diva's'

Hollywoodtrend van het jaar is de faux gewoon gebleven celeb. Reese Witherspoon die gezonde recepten van haar kok deelt, Anne Hathaway die (in haute couture) opkomt voor minderbedeelden, dat werk. Gelukkig hebben we Faye Dunaway nog.

Faye maalt niet om gezond eten, want ‘ik doe aan de lijn’. En ze komt alleen op voor zichzelf, wat na al die egotrippende weldoeners best verfrissend is. Faye zou meespelen in het one-woman toneelstuk ‘Tea at five’, over de revalidatie van Katherine Hepburn na een auto-ongeluk. Droomrol, met Broadway als finale. Faye was uitsluitend woedend, smeet haar salades op de vloer (‘Ik zei toch dat ik aan de lijn doe?!’), kwam te laat, kende haar tekst niet en eiste dat niemand wit zou dragen bij de repetities “want dat leidt af”. Eenmaal op het podium aan het repeteren, mocht niemand in de zaal bewegen, ook al om afleiding te voorkomen. Wat het productieteam dan weer afleidde, waren haar ontstemde telefoontjes over kleedkamerhaakjes in het holst van de nacht. Nadat ze de inhoud van haar kleedkamer naar het personeel had gesmeten en had geëist dat ze op handen en voeten de ruimte zouden schrobben, was de maat vol en werd haar contract beëindigd. Al snel werd er geopperd dat er sprake zou zijn van een ‘mentale aandoening’. Dat kan, maar dan heeft ze die wel al een jaar of zestig.

Dunaway is altijd een lichtgeraakte dame geweest die te lui was om haar teksten te leren en gaarne salades en asbakken door de lucht liet zeilen. Sinds de jaren zeventig terroriseert ze verkopers met het ‘weet je wel wie ik ben?’- argument, om vervolgens met onbetaalde kleding de deur uit te lopen. Ze schreeuwt tegen obers en chauffeurs, ze schreeuwde zelfs tegen Andrew Lloyd Webber die haar vóór de première van ‘Sunset boulevard’ ontsloeg, omdat ze iedereen tot waanzin dreef (ze klaagde hem uiteraard woedend aan).

Faye is een diva in hart en nieren. Eentje die haar co-stars geen toneelmep geeft, maar wel lustig hard sláát, in prullenbakken plast omdat ze te lui is uit haar kleedkamer te komen, en van haar PA verwacht dat die doortrekt als ze de wc wél heeft gehaald. Ze parkeert haar auto op de oprit van de buren, als ze iets nodig heeft toetert ze net zo lang ongeduldig voor een winkel tot iemand haar komt helpen. En ze is de nachtmerrie van elke ober, omdat ze ieder gerecht aangepast wil hebben om zich daarna te bedenken. Vervolgens scheldt ze wellustig op de kok, omdat het nergens naar smaakt.

Ik wéét dat het niet deugt, maar als iemand die nog niet durft te protesteren als een ander voordringt, voel ik ook vage bewondering voor de schaamteloosheid waarmee Dunaway de wereld naar haar hand probeert te zetten. Er zijn nog maar weinig echte diva’s, misschien moeten we deze gewoon af en toe een salade of asbak overhandigen, puur omdat het kan.