Frans Bauer over succes: 'Je moet nooit vergeten waar je vandaan komt'

Onderweg naar zijn opa en oma in Delft keek Frans Bauer als klein jongetje vanuit de auto reikhalzend naar Ahoy. Hij zag zichzelf al staan zingen op het podium. Dit jaar geeft hij er - na dertien jaar afwezigheid - voor de 52e keer acte de présence. In gesprek met Beau Monde vertelt hij alles over zijn jeugd en zijn succes.

Van de achterbank naar Ahoy

"Toen de kaartverkoop begon van mijn concerten in Rotterdam Ahoy, voelde ik me echt on top of the world," vertelt Frans. Het idee om in Ahoy op te treden ontstond al toen hij een jongetje van negen was. “We reden langs Ahoy, en ik zei tegen mijn ouders: 'Als ik later groot ben, dan word ik ook zanger en wil ik hier optreden, met jullie op de eerste rij.'"

Die droom werd werkelijkheid toen zijn platenbaas voorstelde om het daadwerkelijk te proberen. "Ik was daar angstig over, want je praat over 10.000 mensen," geeft Frans toe. Toch besloot hij ervoor te gaan, en inmiddels heeft hij al 51 keer op dat podium gestaan.

Tevreden zijn met weinig

Frans’ jeugd heeft hem gevormd tot de man die hij nu is. Hij groeide op in een bescheiden gezin, waar hij leerde om met weinig tevreden te zijn. “Mijn broer en ik sliepen samen in een stapelbed, hij onder en ik boven. Allebei hadden we een soort koffertje en daar zat al ons speelgoed in,” herinnert hij zich. Zijn ouders konden niet lezen of schrijven, waardoor vakanties naar het buitenland niet aan de orde waren. Toch koestert Frans de eenvoudige uitjes naar plekken als de Efteling of Valkenburg aan de Geul. "Voor ons was dat een enorme luxe."

Frans heeft altijd een positieve instelling gehad, een eigenschap die hij koestert. “Je moet niet zeuren, maar de positiviteit pakken. Ook, of misschien wel juist, als het tegenzit." Klagen is niet aan hem besteed: "Je wordt niet beter van klagen, sterker nog: met klagen maak je ook je omgeving ziek. Schouders eronder, blik naar voren en niet meer achterom kijken, want dan krijg je last van je nek."

Trots op zijn kinderen

Of Frans zijn werk als zwaar ervaart? "Ik heb in m’n leven veel opgetreden en ben eigenlijk altijd weg. Maar is dat zwaar? Er zijn in Nederland een heleboel beroepen die intenser zijn. Kijk alleen maar eens naar de mensen in de zorg. Ik vind dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik dit mag doen.”

Bovendien is er uiteindelijk iets waar hij nog veel trotser op is dan zijn carrière, en dat is zijn gezin. "Laat ik vooropstellen dat ik trots ben op al mijn kinderen, altijd," benadrukt hij. "Maar de oudste, Christiaan, heeft in juni z’n eerste eigen plaat uitgebracht en dat ging verder dan trots. Ik zag mezelf in hem, omdat ik zelf ooit ook een keer een debuutalbum heb uitgebracht. Alleen vind ik hem beter dan mezelf", zegt hij lachend.

En ook over zijn liefde voor Mariska vertelt Frans maar al te graag: "Zij is geweldig, ik kan niet anders zeggen. We kennen elkaar al vanaf ons 16e, ze heeft alles gezien, van niks tot het succes."

Nooit vergeten waar je vandaan komt

Ondanks zijn succes heeft de zanger nooit zijn roots uit het oog verloren, iets wat hij grotendeels te danken aan zijn opvoeding. "Door mijn jeugd heb ik respect voor alles en iedereen en vind ik niks vanzelfsprekend", aldus Frans. "Ook al heb je nog zoveel succes, je moet nooit vergeten waar je vandaan komt."

"Als ik in de spiegel kijk, zie ik een jongen die al z’n dromen heeft mogen waarmaken – en meer dan dat. Alles wat ik wilde, is nog mooier en groter geworden dan ik had bedacht. Ik ben een gelukkig mens.”

Dit artikel is afkomstig uit een uitgebreid interview met Frans Bauer uit de nieuwste editie van Beau Monde. Deze is vanaf morgen verkrijgbaar, in de winkels en via Tijdschrift.land!

Interview: Fleur Baxmeier | Foto’s: Feriet Tunc | Styling: Pascalle Swinkels | Visagie: Shiona Franke