Koning Willem-Alexander is even terug in Nederland om de Vierdaagse-lopers aan te moedigen op de laatste dag van het wandelfestijn, zinderend in een net pak, #plichtsbewust.
Zijne Majesteit liep een stukje mee met de lopers door Cuijk. Het bezoek van de koning was een verrassing voor de deelnemers, iedereen dacht dat hij alleen aan de finish zou staan. De koning kwam de feestelijke intocht in Nijmegen bekijken, maar maakte eerst samen met marsleider Johan Willemstein een tochtje over het parcours. Willem-Alexander moedigde onderweg de wandelaars aan, bezocht blarenposten en verklapte dat hij de tocht graag eens incognito zou willen lopen.
Zicht op onderdanen
Zijn aanwezigheid zorgde later voor enorme gekte bij de intocht in Nijmegen. Vele wandelaars wilden de koning, die vlak naast het parcours stond, een hand geven en met hem op de foto. Dat veroorzaakte een opstopping op de Via Gladiola. Ook mensen die al op de Wedren stonden, liepen terug om een glimp op te vangen van Willem-Alexander. Om de boel weer een beetje door te laten stromen, trok hij zich daarom terug op de tribune, maar het moet toch leuk voor hem zijn om zo in trek te zijn.
Claus liep 'm in 1967!
Willem-Alexanders vader prins Claus liep de tocht in 1967 en maakte daarmee een zeer goede beurt bij het volk. Hij schreef er in 1991 het volgende over:"200 kilometer in vier dagen. Ik was gewaarschuwd. Maar juist daarom ook goed voorbereid. Van een plagend bewustzijn dat ik niet kón en mócht opgeven, heb ik tijdens de lange wandeling gedurende vierdagen overigens gelukkig geen enkele last gehad ( ) Eén keer 50 km op een dag was dus haalbaar. Maar 50 km op vier achtereenvolgende dagen? Dat viel buiten ons oefenschema en alleen de Vierdaagse zelf zou ons kunnen leren of het zou gaan ( ) De mensen langs de wandelroutes, buiten en binnen de dorpen, droegen veel bij tot de ontspannen en vrolijke sfeer. Een lid van het Koninklijk Huis doet mee aan De VIERDAAGSE. Het leek iets bijzonders te zijn. Er werd gejuicht en gastvrijheid aangeboden om even uit te rusten. Enkele keren hebben wij daar dankbaar gebruik van gemaakt."
"Eén stop herinner ik mij nog goed: wij lagen met z'n vieren op de grond in de zitkamer van een boerderij, de voeten bloot, de benen omhoog en deden ons te goed aan kostelijke kersen, die onze gastvrouw had aangeboden. De doortocht te Elst dreigde in een (uitermate vriendelijke) volksoploop te ontaarden. Maar na de eerste dag raakte men aan de 'rare vogel' gewend en liet men ons rustig lopen."
"De tribune met belangrijke gasten en de eindstreep op 50 meter afstand komen in zicht. Zoenen en bloemen voor de trotse wandelaar van de misschien nog trotsere echtgenote. En dan een beleefde maar gevaarlijke suggestie: "Koninklijke Hoogheid, gaat U maar zitten op de tribune". Een gedachteflits: eerst de eindstreep over. Wij bedanken dus en lopen de luttele meters tot over de finish. De intocht in Nijmegen was een groot volksfeest."
Papa, de enige onderscheiding die je echt verdiend hebt
"Ondanks de goede voorbereiding had ik toen wel het gevoel iets gepresteerd te hebben en wanneer ik nu weer terugdenk aan die dagen in juli '67, dan geeft het mij nog steeds een gevoel van voldoening. Iets heel positiefs uit je verleden. Lichamelijk ben ik misschien nooit zo fit geweest als na de talloze oefenwandelingen en uiteindelijk na de Vierdaagse. Ik heb zelfs het gevoel dat deze fysieke topconditie voor vele jaren daarna een gezonde basis was voor alle mogelijke sporten die ik beoefende. Wandelen is misschien de gezondste sport voor de mens - waarmee ik iets zeg dat nogal natuurlijk lijkt en ook is. Ik denk dat 'Nijmegen' uniek is. Voor mij althans was het een unieke ervaring. Het Vierdaagsekruis houd ik dan ook in hoge eer. Een van mijn zonen merkte eens in een wat brutale bui op: "Papa, de enige onderscheiding die je echt verdiend hebt."