Juvat Westendorp (31) danst, choreografeert, presenteert en heeft zijn eigen modellenbureau. Maar al dat werken is hem soms even te veel. “Ik dacht lange tijd dat ik niet stuk kon.”
“Vanuit mijn opdrachtgevers voel ik niet de druk om te blijven presteren. Het is meer mijn eigen geest die me tegenwerkt. Ik ben perfectionistisch. Dat zorgt soms voor onzekerheid en gedachtes die aan me knagen. Heb ik er wel voldoende aan gedaan? Heb ik hier wel talent voor?”
“Ik heb altijd meerdere projecten tegelijk gedaan, maar nooit het gevoel gehad dat ik ergens in uitblonk. Die keer dat ik bij ‘Dancing on ice’ drie tienen kreeg, liep ik van het podium met de vraag: hoe kun je me nou drie tienen geven? Het is aan de ene kant mooi dat ik hard werk en het beste uit mezelf wil halen, maar het is zeker ook lastig. Als iemand zegt dat ik een scène goed heb gespeeld, dan denk ik al snel: nou, dat was zeker niet mijn beste scène. Of: dat zeg je alleen maar omdat je me persoonlijk kent. Tijdens de opnames van ‘Onze jongens in Miami’ vond ik dat mijn borst een stuk voller kon. Pas een paar maanden nadat de film uit was gekomen, realiseerde ik me dat het écht het maximale is wat ik eruit kon halen en kon ik trots zijn op mezelf.”
“Ik heb altijd mijn ouders trots willen maken. Ze zijn beiden docent en leerden mij al in mijn jeugd dat het belangrijk is om er voor anderen te zijn. Het begon er toen al mee dat ik altijd aan het werk was. Op mijn vijftiende organiseerde ik mijn eerste feestje om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de tsunami. Van de locatie tot de vetste dj’s en artiesten, ik regelde het allemaal zelf. In mijn twintiger jaren sloeg het gevoel dat ik het altijd goed moet doen door. In die beginperiode dacht ik dat ik niet stuk kon en zocht ik mijn grenzen op. Stilstaan was niets voor mij. Ik werkte gerust tot vier uur ’s nachts in een club. Maar na een tijdje merkte ik dat ik niet meer zoveel energie had. Als ik dan een nacht niet sliep, was ik kapot. Ik heb meerdere momenten gehad waarop ik écht op mijn tandvlees liep; vooral als ik meerdere projecten tegelijk deed. Bijvoorbeeld tijdens de periode van ‘Flirty dancing’, ‘Superkids’ en ‘Onze jongens’.
De ene dag stond ik op de set, het volgende moment choreografeerde ik een show. En dan was ik kort daarop weer voor vier maanden aan het kunstschaatsen voor ‘Dancing on ice’. Omdat ik het altijd leuk vind om veel verschillende dingen tegelijk te doen, had ik niet door dat ik door mijn werk werd geleefd. Dat veranderde toen ik op een dag thuiskwam en me leeg voelde vanbinnen. Ik merkte dat ik sneller emotioneel werd. Zo huilde ik om elke film die ik zag. Gelukkig had ik al snel door dat ik moest oppassen. Ik besloot mijn rust te pakken en een weekje Griekenland in te lassen. Sinds anderhalf jaar weet ik dat het belangrijk is om die rust in te blijven bouwen en vaker nee te zeggen. In plaats van weer naar mijn werk te gaan, doe ik steeds vaker drankjes met vrienden. Ook huur ik regelmatig een sauna af of ga ik voor vier weken in mijn eentje weg. Die tijd voor mezelf heb ik nodig.”
Bron: Rosa Lee Szarzynski
