Journaliste en society-watcher Ella Vermeulen becommentarieert de wereld van Hollywood en omstreken.
Alleen een man krijgt het voor elkaar om bij een vacature te denken: ‘Ik heb hier geen ervaring mee, ik mis de juiste instelling en ik weet er niks van. Dus ik denk dat ik het wel kan.’ Enter Kanye West (42) die zich onlangs met bravoure kandidaat stelde voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
Het getuigt van grenzeloos zelfvertrouwen om je partij The Birthday Party te noemen en een landsbestuur te ambiëren als dat van de fictieve staat Wakana uit de Marvel-film ‘Black panther’. Kanye’s enthousiasme kan, als hij zijn pillen slikt, aanstekelijk zijn: hij bedoelt het goed. Aan de andere kant is hij extreem impulsief en zelfs mét de juiste medicatie vermoeiend overtuigd van zijn grenzeloze genialiteit.
Een normaal mens met vier kleine kinderen zou bijvoorbeeld niet zo snel een enorme villa volledig off-white inrichten als een minimalistisch gepleisterd klooster, Kanye wel. Aan Kim Kardashian heeft hij gelukkig een nuchtere vrouw die bij het voortdurend schrappen van meubilair steeds riep: ‘Doe normaal, we hebben bergruimte nodig!’ Het is moeilijk om geen zwak te hebben voor zo’n ongeleid projectiel. Kanye ontwerpt in mijn ogen louter beige dweilen en ik kan niet één moppie van hem meezingen. Maar toch: iemand die in vier jaar van 53 miljoen dollar schuld naar miljardairsstatus weet te gaan (de Bank of America schat alleen al de sneakertak van zijn bedrijf Yeezy op 3 miljard dollar) dwingt respect af.
Wel een beetje pijnlijk is dat hij van de overheid een miljoenenlening kreeg die bedoeld was om kleine bedrijven overeind te houden tijdens de coronapandemie. Kanye zegt dat het Paycheck Protection Program 160 banen heeft gered, critici zeggen dat hij die mensen best uit eigen zak op de loonlijst had kunnen houden en het geld aan de kleine middenstanders had moeten gunnen.
Maar goed, dit soort gewetenloos narcisme kan iemand het Witte Huis in krijgen, zo bewijzen de afgelopen vier jaar. En het zou fascinerend zijn om een president te hebben met nóg minder filters dan die er nu zit en een First Lady met nóg minder mimiek dan de huidige. Het is verleidelijk om te fantaseren over ‘Kimye’ in het Witte Huis. Hij gaat vast meteen alle historische prullen opbergen en de boel minimalistisch restylen, terwijl zij op zoek gaat naar de plek met het beste licht om selfies te maken. Zover zal het echter niet komen, want het is vooral een publiciteitsstunt. In 2015 bazuinde hij ook al rond zich kandidaat te stellen en bracht prompt – wat een toeval! – ‘The life of Pablo’ uit. Momenteel heeft hij niet alleen een nieuw album te pluggen, maar ook de tienjarige deal die hij met het modemerk Gap heeft.
Gelukkig hebben we altijd de verkiezingen van 2024 nog. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, nieuwe gekte.
Bron: Ella Vermeulen
