De koninklijke jurk van de eeuw: alles over de kroningsjurk van Elizabeth

Hoewel de écht grote feestelijkheden pas deze zomer plaatsvinden, zijn de activiteiten rond Elizabeths jubileum inmiddels goed onderweg. En dat betekent dat het ook de hoogste tijd is om eens in de archieven te duiken: terug naar de kroning! Vandaag werpen we een blik op wat misschien wel hét koninklijk kleedje van de eeuw is: de kroningsjurk van Elizabeth.

Kroning

Na het overlijden van haar vader in februari 1952, was het in juni 1953 dan eindelijk zover: de 25-jarige Elizabeth zou de troon bestijgen. Natuurlijk zit er flink wat werk in het plannen van een kroning, en moest alles tot in de kleinste details uitgedacht worden.

En wat is er op zo'n moment belangrijker dan je uitstraling als kersverse monarch? Dat de outfit van Elizabeth dan ook héél speciaal moest zijn, was dus wel duidelijk. Hierom werkte Liz nauw samen met haar trusted designer Sir Norman Hartnell. Ja, ook her royal majesty herself wilde duidelijk haar stempel op de jurk te drukken en zij liet Hartnell dan ook verschillende van haar eigen ideeën in het ontwerp opnemen.

Design nummer 9

In de aanloop naar de troonsbestijging, maakte Hartnell verschillende versies van Elizabeths kroningsjurk. Na enkele consultaties gaf Elizabeth haar akkoord voor zijn achtste versie van het ontwerp – maar toch was het 't nét niet helemaal, vond de aankomend monarch.

Royal Central schrijft dat Liz nog verschillende updates aan het design liet doen: een ander kleurtje hier, een frutseltje daar... Met de negende versie was de basis voor haar kroningsjurk dan eindelijk klaar: een prachtige satijnen japon, geproduceerd in Lullingstone Castle in Kent, waar ook het satijn voor haar moeders kroningsjurk én haar eigen bruidsjurk vandaan kwamen, kon de volgende hand gelegd worden aan de coronation dress.

Koninklijke details

Yes, na negen versies van de outfit, was slechts de basis klaar. Wij kleden ons hooguit drie keer om voor een avondje uit, maar Elizabeth pakte het dus een stuk rigoureuzer aan. Want met de basis in gereedheid, moesten er nog details bijkomen die het geheel van kunststukje naar koninklijk tilden.

Zo had Hartnell in zijn design al gekozen voor de symbolische flora van elk van de vier landen uit het Verenigd Koninkrijk: de Engelse roos, een Schotse speerdistel, een Iers klavertje en een Welshe prei (geloof ons, die prei heeft historische context – voor de Britten is dit logisch). Maar dat vond Elizabeth niet genoeg – er waren immers ook volop domeinen aan de andere kant van de oceaan die onder haar monarchie vielen. En daarom vroeg zij Hartnell om de emblemen van ál haar dominions in het ontwerp te verwerken.

Zo werd er een lotusbloem in verwerkt ter ere van India en Ceylon (tegenwoordig Sri Lanka), en zag Zuid-Afrika zichzelf terug in de vorm van een suikerbos. Pakistan kreeg zelfs drie emblemen: graan, katoen, en jute. En ten slotte kreeg de jurk ook nog een esdoornblad (Canada), een type vlinderbloem (Australië), en een zilvervaren (Nieuw-Zeeland) erbij. Al deze borduursels waren natuurlijk ook weer niet het product van een simpel klosje garen. Welnee: satijn, zilverdraad, parels, diamante afwerking, opaal en parelmoer gaven het geheel glans. Leuk detail is dat we Meghan Markle voor een soortgelijke aanpak zagen gaan met haar trouwjurk – maar dan een factor 10 subtieler. Bij Meghan zaten de nationale planten van de Commonwealth namelijk door haar sluier verweven.

Nóg een wijziging

Afijn: hiermee lijkt de koninklijke kous wel af, toch? Wrong. Want de hoeveelheid details en borduursels maakten de satijnen stof ontzettend waar. Daarom kwam er een flinke laag taft onder de jurk, met drie lagen paardenhaar om de jurk z'n vorm te geven. Uh, pardon?

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Ja, paarden. Het haar ervan, in elk geval: het hoofd van het team dat in alle geheim de jurk bij elkaar naaide, Madame Isabelle, wist met drie lagen paardenhaar en zijden taft de opulente zijde laag de broodnodige ondersteuning te geven. In totaal zat er ongeveer acht maanden werk in het prachtige gewaad. Zes borduursters waagden zich aan de koninklijke klus, en drie naaisters zetten onder het toeziend oog van Madame Isabelle het geheel uiteindelijk in elkaar. Een lang en zwaar proces, maar zeg nu zelf: het eindresultaat mag er absoluut wezen, toch? Wij fantaseren vast even verder over mogelijke coronation gowns voor Kate...

Bron: Fashion-era.com, Royal Central | Beeld: Brunopress