Je zou het hem op de man af willen vragen: “Harry, is dit wat je voor ogen had?” Hij zal het met grote stelligheid beamen, de prins is trots en koppig. Mooi niet dat hij eerlijk toegeeft dat hij zich verveelt in Montecito en dat het leven buiten het koninklijk huis uitdagender is dan hij dacht. 15 september wordt ’ie veertig. De leeftijd waarop een mens de balans opmaakt. En waarop een prins die zijn land heeft achtergelaten, zijn familie tegen zich in het harnas heeft gejaagd en vrienden en sympathie heeft verloren, zich toch best eens zou kunnen afvragen: was het ’t waard?
De kans is groot dat Harry zich niet aan zulke vragen waagt. Ondanks vele therapeutische sessies lijkt bij de hertog van Sussex sprake van arrested development, persoonlijke ontwikkeling die is gestokt. Alsof Harry nooit het jongetje van twaalf is ontgroeid dat met gebogen hoofd achter de kist van zijn moeder prinses Diana liep. Hoe tragisch haar dood ook was, er zijn meer kinderen die jong hun ouders verloren, maar niet de rest van hun leven stampvoetende, verongelijkte pubers zijn gebleven.
Grappenmaker
In al zijn verwijten aan het adres van zijn vader, de familie en het hof laat Harry steevast zijn eigen rol weg. Niets wat niet lekker loopt in zijn leven is zijn schuld, zelf verantwoording nemen vindt hij lastig. Misschien is het hem ook wel makkelijk gemaakt. Naast de serieuzere William was Harry altijd de grappenmaker die het randje opzocht en snel werd vergeven. Op een feestje een weddenschap aangaan? Harry slikte die goudvis wel even in. Wiet op Eton? Geen probleem. “We pikten een klein badkamertje bovenin in waar we een verrassend geordend lopende band systeem hadden,” zegt hij in zijn memoires Spare. “De roker zat schrijlings op de wc naast het raam, de tweede leunde tegen de wasbak, nummer drie en vier zaten in het lege bad en wachtten op hun beurt. Je nam een paar trekjes, blies de rook uit het raam, schoof dan door naar de volgende plek, tot de joint op was. Dan gingen we naar een van onze kamers en giechelden ons ziek voor een aflevering of twee van de nieuwe show, Family Guy. Ik voelde een onverklaarbare band met Stewie, profeet zonder eer.”
Veel begrip
Hoewel Harry vaak heeft uitgelegd hoe ongelukkig hij was en drank en drugs gebruikte om even wat anders te voelen - voorstelbaar als je zo jong je moeder verliest en opgroeit in een glazen huis - was ook weer niet álles kommer en kwel in zijn jeugd. William en hij waren close, Charles deed zijn best en was volgens insiders veel toegewijder dan zijn jongste zoon het in zijn boek laat lijken. Harry had ook vrienden die hem door dik en dun steunden, rolde vaak in goed gezelschap uit bars, speelde polo en kon een potje breken bij zijn oma, queen Elizabeth. Zijn verkleedpartij in nazi-uniform? Hij zegt dat hij zich later doodschaamde, maar ook dat William vol medeleven reageerde en dat zijn vader ‘sereen’ was en met hem sprak met ‘tederheid en oprechte compassie, zijn eigen jeugdige uitglijders in gedachten’.
Zelfs toen er in 2012 foto’s uitlekten van een potje strippool in Las Vegas, met blote dames en Harry’s kroonjuwelen in beeld (“Een klassiek gevalletje waarin ik te veel ‘leger’ en niet genoeg ‘prins’ was”) bleef dat niet bijster erg aan hem plakken. Het was meer iets waar de Britten om grinnikten, hij was de nationale mascotte van de ‘lads’, een ‘lovable rogue’, iemand die weleens buiten de lijntjes kleurt, maar op zich een goed mens is. Benaderbaar, iemand in wie men zich eerder herkende dan in zijn wat meer gereserveerde broer.
Geliefde prins
Naarmate hij volwassen werd, groeide zijn populariteit. Hij gedijde als piloot in het leger, waarin hij tien jaar diende, die hij ‘de gelukkigste jaren van mijn leven noemde’. Voor zijn uitzendingen naar Afghanistan kreeg hij breed respect. De Invictus Games voor gewonde veteranen die hij in 2014 lanceerde zijn nog altijd een groot succes. En Harry was op werkbezoeken en royal tours zonder uitzondering geweldig. Goed met mensen, goed met grappen, geweldig met kinderen. Een schaamteloze vrijgezel en een royal rockstar die met z’n charmes oud en jong inpakte. En die half bij zijn broer en schoonzus inwoonde en daar de koelkast leegat.
Er zijn maar weinig mensen die weten wat zich precies achter de paleismuren heeft afgespeeld, maar het later geschetste beeld van een permanent getraumatiseerde, gekwelde, gedwarsboomde man schuurt behoorlijk met foto’s en verhalen uit die tijd.
De Markle Sparkle
Royal fans hoopten dat Harry een partner zou vinden en gelukkig zou worden. Enter Meghan Markle, de knappe, ambitieuze Amerikaanse actrice waar de prins als een blok voor viel en die zijn leven zou veranderen. Achttien maanden na hun huwelijk stapten ze uit het Britse Koninklijk Huis om een nieuw leven in de VS te beginnen. Het zorgde niet alleen voor fysieke verwijdering, de onderlinge relaties met de Windsors bekoelden behoorlijk nadat Harry zijn versie van zijn jonge jaren en de ontvangst van Meghan in de familie in de media verkocht als een soort ‘royal hel’. Er zijn nogal wat vraagtekens te zetten bij zijn verhalen. Of zoals de Queen destijds uitgestreken zei: "Some recollections may vary".
Meghan wordt vaak verweten dat het door haar komt dat Harry zijn Britse vrienden is kwijtgeraakt, dat de verhouding met zijn naaste familie volledig is verzuurd en dat de ooit zo opgewekte prins nu al jaren met een kwaaie kop door Montecito stampt. Harry ontkent dit: “Ik verlangde al langer naar een normaal leven. Ik wilde niet volwassen worden. Ik had het gevoel dat ik weg wilde, maar besloot toch te blijven”, zei hij in 2017. De reden dat hij niet eerder actie ondernam? “Ik ben zolang gebleven uit respect voor mijn grootmoeder.” De komst van hun zoontje Archie (5) speelde een grote rol in het daadwerkelijke vertrek: Harry wilde hem ‘beschermen tegen de spanningen waarin hij in Engeland zou zijn blootgesteld.’
Aardse uitdagingen
Ze vertrokken naar Montecito, dus. Zo normaal als een elitaire enclave maar kan zijn. De Sussex’jes horen er ondanks hun miljoenen bij de minst welgestelden. Dochter Lilibet (3) kwam erbij, het grote geld van de Spotify en Netflix-contracten verdampte. Zo lichthoofdig als de hertog en hertogin van Sussex begonnen aan hun missie om ‘ideologische wereldleiders’ te worden, zo aards zijn de uitdagingen nu. Al het al dan niet vermeende leed uit het verleden is verteld, alle vuile was is gelucht, de tijdgeest is veranderd. Heel veel mensen hebben het zelf zwaar, wat de interesse voor de problemen van een verwende prins met privileges doet luwen. Harry is vader, hij wordt veertig, het komt nu aan op verantwoordelijkheid en initiatief nemen en daadwerkelijk iets neerzetten.
De vraag is of hij dat kan. De rancuneuze manier waarop de prins zich heeft vastgebeten in de kwestie van zijn beveiliging in Engeland voorspelt niet veel goeds. Zijn politiebescherming werd in 2020 stopgezet omdat hij niet langer voor de Kroon werkte. Zijn security werd daarvóór altijd betaald door de overheid. Harry vond dat hij door het stopzetten van zijn beveiliging een “onwettige en oneerlijke behandeling” kreeg, verloor de eerste rechtszaken en is weer in beroep gegaan. Hoe kansrijk dat is, valt te bezien. De schaarse momenten dat hij voor familiezaken in Engeland is, wordt hij netjes opgepikt door twee hofauto’s met beveiliging. En het was zijn eigen keuze om eerder dit jaar in een hotel te overnachten, terwijl hij ook in Buckingham Palace terecht kon. Dan is het niet al te geloofwaardig om te roepen dat je aan je lot wordt overgelaten.
Polo voor de massa
Dit is waar het wringt bij Harry: als beroepsslachtoffer steekt hij veel energie in zijn zin krijgen en verhaal halen, terwijl hij misschien beter op zoek kan gaan naar meer werk. Hij heeft de stichting Travalyst opgericht, die ecotoerisme promoot - daar heeft hij geen dagtaak aan. Hij staat verder op de loonlijst van Better Up als Chief Impact Officer waarbij hij af en toe als online coach wat vaagtaal uit over mentale gezondheid, ook dat kan geen vetpot zijn. Meghans nieuwe lifestylebrand American Riviera Orchard moet nog van de grond komen (op dat ene potje dure aardbeienjam zal ze niet binnenlopen) en Harry’s Netflix-serie waarin hij een groot publiek enthousiast wil maken voor polo zit nog in de voorbereidende fase, nog afgezien van het feit dat het onderwerp wel erg niche is.
Quasi Royal Tour
De recente quasi royal tour door Nigeria was eerder dit jaar een onheilspellend voorteken welke kant het op gaat met de Sussex’jes: ze lieten zich er gratis heen vliegen in het vliegtuig van een voortvluchtige die gezocht wordt voor geld witwassen. Dan staat je morele radar echt uit. Stel je toch eens voor dat ze een andere beslissing hadden genomen en in het Koninklijk Huis waren gebleven. Wat een platform zouden ze dan hebben gehad. Plus: geen geldzorgen, alle comfort van de wereld, alle security betaald door de overheid. Toch even wat anders dan ‘een stelletje oplichters’ te worden genoemd door het Hoofd Podcast van Spotify. Zou hij het echt niet missen? Met een donderblik houdt Harry vol dat hij nog nooit zo gelukkig is geweest als nu.
Hoewel de deur naar Buckingham Palace nog altijd op een kier staat, is de kans dan ook klein dat de prins en zijn vrouw ooit zullen terugkeren in de inner circle van de Windsors. Het is te hopen dat de prins - na vijf jaar weeklagen over de eerste helft van zijn leven - nu als veertiger geen midlifecrisis wacht, hoewel alle ingrediënten daarvoor aanwezig zijn. De sleur van een gezin met jonge kinderen, het besef dat hij in het echte leven misschien toch niet zo bijzonder is als hij als werkende royal was, de realiteit van op grote voet leven zonder het bijpassende inkomen - het speelt allemaal een rol. Tijd om volwassen te worden, Harry. Hoog tijd.
Dit artikel is afkomstig uit de nieuwste Beau Monde. Nu verkrijgbaar in de winkels of via Tijdschrift.land!
- NL Beeld